Categorie: Verzet

Ook de Vlissingers hebben zich verzet tegen de Duitse bezetters. Daarover heeft een van de verzetsstrijders, W. Poppe, zijn indrukken, herinneringen en belevenissen beschreven. Hij heeft dit verslag opgedragen aan burgemeester mr. Benjamin Kolff in juli 1967. Dat is een hele tijd na de oorlog en het is bekend dat we ons feiten niet altijd even correct herinneren. Een medestrijder, zijn latere schoonzoon J.P. van Alten, heeft daarom een commentaar op dit verslag geschreven, ook jaren na dato, maar die had reeds eerder een en ander op schrift vastgelegd. 

‘Gewone, bange mensen’ waren het, en toch kozen ze in het Zeeland van de Tweede Wereldoorlog voor een rol in het verzet. Carla Rus – dochter van de pas overleden Zeeuwse verzetsstrijder Jaap Rus – schreef er een boek over.

Mijn vader Kees (Cornelis) Heijkoop (1906-1996) week in mei 1940met twee lotgenoten uit naar Engeland met een Loodsboot. Voor deze ac e, wat een verhaal op zich is, kregen zijn een hoge
militaire onderscheiding namelijk Het Bronzen Kruis met eervolle vermelding. In Engeland aangekomen werd Heijkoop ingedeeld als 1e stuurman op een sleepboot bij de Britse Reddingsdienst, als onderdeel van de Royal Navy. Zij moesten met sleepboten beschadigde konvooischepen proberen binnen te brengen. Na vele avontuurlijke bergingen werd Heijkoop later als sleepbootkapitein inzet voor het verslepen van Mulberry onderdelen (Phoenix caissons) van en naar de invasiestranden van Normandië.   

Een korte oorlogsgeschiedenis van mijn oom Freek, de oudste broer van mijn vader en waaraan ik mijn derde naam te danken heb. Freek werd gearresteerd wegens verzet/hulp aan onderduikers, met name vliegeniers die geholpen werden via de zuidelijke route terug te keren naar Engeland. Mijn opa had de catering op de Westerschelde veerboten in zijn beheer en zoon Freek was een van de hofmeesters (zie filmfragment). Freek was in 1943 inmiddels getrouwd en woonde in Terneuzen.

Lees hieronder verder.

De “Zeemanspot” was een verzetsorganisatie die gedurende de bezetting van Nederland in de Tweede Wereldoorlog financiële steun verleende aan de families van buitengaats verkerende Nederlandse zeelieden. Uit deze organisatie is later het zogenaamde “Landrottenfonds” ofwel het Nationaal Steun Fonds voortgekomen dat ook wel als de bank van het verzet wordt gezien.

De eerste groep van Nederlanders die onder druk werden gezet door de bezetter waren de families van de zeevarenden die weigerden terug te keren naar de bezette gebieden om zich onder Duitse controle te plaatsen. Naar schatting bleven de meeste van de 18.000 zeelieden na 1940 weg uit Nederland. Na eerste dreigementen werden de rederijen in oktober 1941 geboden om het betalen van gages op zogenaamde week- en maandbrieven te stoppen. Als gevolg zouden de achtergebleven gezinnen alleen aanspraak kunnen maken op een minimale steun volgens de normen van Maatschappelijk Hulpbetoon.De bezetter hoopt op deze manier Nederlandse zeelieden te bewegen terug te keren naar Nederland en hen zo te onttrekken aan de geallieerden strijdkrachten.

Op verschillende plekken ontstonden spontane hulpcomités voor de betroffen families. Een vroeg voorbeeld is het Tromp Fonds, opgericht door de oud marineofficier Iman Jacob van den Bosch, werkzaam bij Philips, die in december 1940 in Eindhoven al was begonnen met het ondersteunen van de families van militair personeel, vissers en zeevarenden die na de meidagen van 1940 naar Engeland waren vertrokken. Na de directe maatregelen van de Duitse bezetter tegen de families van zeevarenden werd toen de Zeemanspot opgericht onder leiding van Abraham Filippo, gezagvoerder bij de Holland-Amerika Lijn (HAL), woonachtig in Rotterdam.

Lees verder in het document hieronder.